Да се ​​вратам на ноќта. Јас дури и не знам колку веќе спиев, кога ме разбуди ненадеен студ. Едвај ги отворив очите и видов нешто што беше толку врежано во мојата душа што веројатно ќе го паметам до крајот на животот.

Во куќата каде што живеам, се будев среде ноќ и гледав завеса на која играат гранките на дрвјата и ја користат уличната светлина за да направат разни форми, од кои се плашев кога бев мала. Овој пат, ги отворив очите и видов огромен камен џин, кој го покри целото мое видно поле.

Ми требаше момент да се сетам каде бев. Среде карпа – иконата на Свети Василиј, чие лице изгледаше како да ме гледа право во очи. Повеќе од тоа, голем бел сјаен крст. И не знам од што свети, нема светла. За жал, во моментот не ми падна на памет да фотографирам.

Студот го снема, повторно бев топло. Знаев дека ме чува огромна карпа, и јас и сите што спиеја мирно околу мене.
Сакав да кажам некому. Ја погледнав Јелена со насмевка – спиеше мирно.

Со истата насмевка, повторно потонав во сон, слушнав нешто што би можел да го опишам како меко тропање и благ удар на чекорите. Не сакав да ги отворам очите. Верувам кој беше. Знам кој беше.

И станав зошто ми беше ладно – ветрот дуваше тенко ќебе до мојот појас. Му бев благодарна што ме разбуди за да ја видам таа убавина, тој тон навидум суви и безживотни камења со блескава декорација одозгора, што преку ноќ станува горд, силен, непоколеблив чувар кој не ве дава на ништо и никому.

И на планината што ја чува Свети Василиј, се е можно – дури и за темјанушки и прекрасни розови цвеќиња што ги видов за прв пат во мојот живот да никнат од грубата, остра и стрмна карпа .