По неколкумесечно планирање и договарање за заминување, секој план пропадна. Или нема пари, или нема автобуски билети, или нема време, или времето е лошо … Секогаш нешто. Кога се откажав некое време, во вторникот пристигна повик како молња од ведро небо – Дали сакате да отидете во Острог во петок? Бесплатно е, ја поминуваме ноќта таму, заминуваме во петок навечер, се враќаме во недела навечер? Секако ќе! И еве го – одам, конечно, не ми требаат пари, и се наместив за бесплатен викенд!

Ноќното патување помина брзо, и одеднаш по 8 или 9 години, не се сеќавам повеќе, повторно ги видов контурите на планините Острог во далечина . Насмевка ми се рашири низ лицето, и додека нашиот мини-автобус нежно се прошета по патот полн со кривини, полека еден голем, бел храм сместен во самиот врв на нерамната планина, полека се наѕираше меѓу дрвјата.

Повремено, бев расеана од коментарите на возачот (Мајко мила, што е ова, ќе излетаме!) И моите придружници кои имаа мачнини од височина и искривување. Сакав да им кажам гласно: Еј луѓе, ништо не може да ви се случи тука!
Конечно, се искачивме до долниот манастир посветен на Света Троица . Оттаму, рече водачот на патот, кој сака, може да оди, кој не – возиме до горната порта. Се разбира, пеш!

Текстот продолжува на следната страна