И знаете – стрмно е, високо, има многу за одење, тешко е – особено за оние кои, како мене, најчесто седат во канцеларија. Сепак, моите двајца прекрасни придружници, кои ги сретнав на ова патување, и конечно стигнав жива и здрава, совладувајќи го каменото и нестабилно импровизирано скалило кое води низ шумата до Горниот манастир.

На портата на манастирот – најмалку 300 луѓе! Едвај успеавме да ги најдеме душеците и ќебињата и се сместивме меѓу стотиците луѓе собрани на пространиот бетон пред гостилницата, за да можеме да преспиеме една ноќ под голем храм.
Чекавме во ред да ги бакнеме моштите – цели 2 часа. Колоната се движеше многу бавно по тесното скалило што води до пештерата во која се чуваат моштите на Свети Василиј. Сонцето гореше во карпите, и имав страшна главоболка.

Се прашував дали ќе издржам, кога моите мисли исчезнаа сами и отидоа кај Свети Василиј. Во трепкање на окото (веројатно многу повеќе), се најдов во пештера и се поклонив на моштите на светецот. О, колку чудо ми помина главоболката ! Верувај ми, не ми верувај, не ми е грижа, знам!

По вечерната молитва, прошетав со нови пријатели и откривме колку се прекрасни, самопожртвувани монасите и девојките кои доброволно помагаат во Острог и колку се грижат да се сретнат со секого, на секого да му дадат бесплатна света вода и осветено масло , на секој што сака да го исповеда, прифаќа да ги бакне моштите …

Премногу уморни од патувањето, мислевме дека ќе легнеме во 8 – на крајот, се фатив како се качувам кон пештерата повторно во темнина, и еден од моите придружници чекаше ред за исповед.

Кога конечно се наместив на мојот дел од подлогата, веднаш заспав. Претходно тој ден, ги слушав луѓето што велат дека ќе замрзнеме , дека нема доволно ќебиња, дека дува ветер, ќе врне … И падна, за кратко време, но не се откажавме – ги покривме работите и чекавме да престане.

Текстот продолжува на следната страна