Мразам да почнувам да пишувам со оние излитени фрази и со оние клишеа со кои почнуваат сите напишани раскази и написи, мене тоа ми е глупо, па нема ни да почнам така.

Сега можеби ќе речите дека сум себична но ни јас не бирам што да бидам и каква да бидам, таква сум каква што сум.

Сакате моја приказна? Ќе ја имате, но не, ни одблиску не очекувајте дека тоа ќе бидат напишани редови со радост и среќа, не, никогаш не пишувам за поимите кои што не ги познавам.

Ќе почнам вака… моето име не е важно, не се важни ни годините затоа што ни јас веќе не ги бројам а и зошто би ги броела кога за 2 месеци преживеав и видов повеќе отколку еден 100 годишен старец.

Мислите 2 месеци се малку? Можеби гледано од вашиот агол, од мојот не, воопшто, тие беа пеколни, тие беа месеци во кои животот го живеев како да се движам низ 9те круга од Пеколот на Данте Алигиери.
Ја знаете таа книга? Е јас живеев и помрачно од сето тоа.

Пак викате дека сум себична? Не!

Текстот продолжува на следната страна