Автор: Павлина Пејковска

Талкач со ѕвезда во очите
Низ сенката на ноќта,
мислев дека патувам самотно,
ама не сум била сама.
Патник што талка низ чудесната земја,
сетив, зад грб, шушна врз трагите мои.
Стравот ме сврте да видам кој бестрашно ме следи,
Ама не видов очи со поглед-морници.

Видов како ѕвезда Северница блеска во нив.
Гледам, гледам во тие очи,
како каменот што гледа молчеливо, немо,
а душата ми потскокнува како жив копнеж,
силен да срони закоравени таги,
да исфрли темнина, да всели светлина.
Чии се тие очи волшебни како ѕвездено небо,
како Месечина загледана во далечина,
во вода стивната, мирна,
а вознемирува плашливо срце?
Пророк да беше, ќе го познаев по мудрата реч,
ама глас не пушти, пророштво не соопшти.
Скитник да беше, ќе го познаев по оделото старо,
ама дотеран е како човек за прослава.
.
Пријател да ми беше, ќе го познаев по прекарот мој,
ама ни името не ми го знаеше.
Непријател да беше, срцето ќе ми го искорнеше,
ама тој оган од мечти ми фрли како магија.
Магија што растерува дремливи сенки во ноќта,
за да го растоварат животот од она што било и болело.
Гледам, гледам во тие очи,
како трагач по вистината, молежливо,
пружам дланки да го испитам ликот негов,
да проверам дали е сон или јаве.
Јаве е.
Не е привидение.
Има ситни брчки околу очите, од ветер, од сонце…
Јаве е.
Не е привидение.
Му се насмевнувам.
Ја пушта насмевката да му игра на усните.

“Тука сум за тебе, љубов моја.”