Одеднаш гледам колку е стара и беспомошна. Таа само попушти, се предаде и престана да расте. Таа целосно ми веруваше со својот живот, до најситните детали. Таа е најсреќна кога сум дома. Кога доаѓам, таа здивнува, дека се трудам да не бидам далеку долго.

И повторно секој ден готвам супа за ручек, како децата во детството, и повторно се појави послужавник со колачи на масата.

Што чувствувам? Отпрвин беше ужас. Таа беше толку независна, три години по смртта на нејзиниот татко, сакаше да живее сама. Ја разбрав – за прв пат во мојот живот, на возраст од осумдесет години, мајка ми го направи она што сакаше да го направи. И тогаш тој проклет вирус ја скрши мајка ми. Два месеци болест го направи своето и нејзината психа попушти.

Сега ми е жал за тоа кревко, драго суштество. Чувствувам само љубов и нежност. Добро разбирам каде води тоа, но искрено сакам таа да биде среќна на тоа патување – со својата сакана ќерка, во топлината и удобноста на мојот дом. Со домашни пити и колачи. Како и да е, другите работи не и се важни повеќе.

Сега има осумдесет и тригодишна ќерка дома и среќна сум што Бог ми даде можност да ја направам среќна на зајдисонце, и мојот иден живот да биде мирен, без каење. Мамо, ти благодарам што си со мене. Те молам остани што е можно подолго…