Еден ден чекорам покрај еднo игралиште и случајно начув разговор на две мајки кои разговараат за сиромаштијата во домот. Факт е – така е. После дискусијата продолжи со разгледување на трошоците за едно дете и напорот да сврзеш крај со крај.

Почнувам да навивам за дамите и бидам сочувство за тоа дека и покрај тешката финансиска ситуација, тие одлучиле да одгледуваат дечиња. Размислувам за разни егзистенцијални прашања, додека случајно не гледам како елегантно и двете вадат од бебешките торби последен модел на телефон за повеќе од 500 евра. Целата дискусија за скапите домати и “како ќе купувам нови чевли на детето” некако губат смисла.

Правиме свадби кои не можеме да ги платиме, купуваме работи, од кои немаме потреба, за да ги восхитиме луѓето кои не ги сакаме. Заблудата која се обидуваме да ја проектираме во нашето опкружување, наспроти финансискиот наш статус, толку не оптоварува што во еден момент е заглавено во долгови само и единствено од суета. Лошото е дека оваа суета се загнездува во нашите умови од најрана детска возраст.

Помладата сестра се нервира деноноќно зошто го немала оној телефон, оние патики и чанта со која била фотографирана некоја-си “ѕвезда”. Земајќи ја еден ден од училиште бев сведок на страшна глетка – 7-8 годишно момче врескаше хистерично на мајка си како била “бедничка” и сакала таа да умре, зашто не и давала доволно пари за чипсови и сладоледи во училиште. Ми се искина срцето кога ја видов жената како се зацрвени од срам и ужас среде оживеаната улица. Најстрашното е дека децата се претвораат во проекција на потрошувачкиот свет во кој живееме. Финансискиот статус станува култ, а моралните вредности кротко и бездушно отстапуваат на заден план.

Сметам дека додека продолжуваме самите ние да ја одржуваме заблудата за работите кои ги имаме и немаме, од страв што ќе кажат луѓето, децата ќе растат во свет кој ќе ни биде потешко да го управуваме. Не е страшно да немаш последен модел на телефон или скапа кола.

Страшно е да не можеш да си ги дозволиш и да се лишиш себе и семејството, со единствена цел да бидеш дел од социјалната слика. А тоа е како неточна љубовница – во моментот кога не можеш да си дозволиш одмор во Дубаи, те отфрлам кратко и оди на следниот, кој е подготвен да даде мило и драго, само за да “не речат луѓето” …

Автор: Ирина Белчева