Некогаш, кога бев уште дете, не сум ни помислил дека еден ден вас нема да ве има …

Вие сте најдобрите луѓе кои ги познавам.

Вие ми дававте потпора, поддршка, љубов и безгранична љубов. Дури и да се соочувавте со тешкотии во животот, знаејќи дека вас ве имам, ме тераше да се чувствувам посилна. Знаев дека што и да се случи – таму некаде, иако е далеку, имам дом, во кој секогаш можам да се вратам. Имам семејство кое ме сака и секогаш ќе ме поддржува. Вие бевте луѓето кои ме научивте на сè што сум сега. И благодарна сум ви премногу!

Ви го пишувам ова писмо со насмевка на лицето, бидејќи само при помислата за вас, во миг се сеќавам за илјадници незаборавни спомени. Малку луѓе имале среќа да имаат детство како моето.

Нема да го заборавам првиот училишен ден. Бев облечена во фустан, имав и плетенка на косата. На првиот училишен ден мајка и татко ми беа многу далеку, во Либија, бидејќи мораа да работат …  Беа тешки времиња. И таму, во публиката, бевте вие ​​двајцата. Се радував од срце, а ти, дедо, пушеше немарно цигара далеку во толпата …

Или пак, кога бев болна – овие безбројни инфекции на увото, проследено со инјекции … Пак вие бевте до мене. Ах, сите непроспиени ноќи, исполнети со грижи и стравови. Наутро станував и ме чекаа топли кифлички. Уште го чувствувам вкусот и мирисот.

Продолжува на следната страна