Маж се оженил со убава девојка. Многу ја сакал неа. Еден ден развила кожна болест и полека почнала да ја губи убавината. Само што тоа се случило нејзиниот сопруг заминал на турнеја. По враќањето имал несреќа и го изгубил видот. Сепак, неговиот брачен живот продолжил како и обично. Но, како што поминувале деновите, таа ја изгубила убавината полека а слепиот сопруг не го знаел тоа па така немало разлика во неговиот брачен живот. Тој продолжи да ја сака неа и таа многу го сакаше него. Еден ден таа починала. Нејзината смрт му донела голема тага. Ги завршил сите последни обреди и сакаше да го напушти градот.

Тогаш се јавил еден човек и рекол: ” Сега, како ќе можете да одите сами? Сите денови вашата сопруга ви помагаше “. Тој одговорил: ” Не сум слеп. Глумев затоа што ако знаеше дека можам да го видам статусот на кожата поради болеста, ќе се повредеше повеќе од нејзината болест. Не ја сакав само за нејзината убавина, но се заљубив во нејзината грижлива и сакана природа. Затоа се преправав дека сум слеп. Само сакав да ја задржам среќна “.

Наравоучение: Кога вистински сакате некого, одите до кој било степен да го задржите вашиот сакан среќен и понекогаш е добро за нас да се правиме слепи и да ги игнорираме меѓусебните мали работи за да бидеме среќни. Убавината ќе згасне со времето, но срцето и душата секогаш ќе бидат исти. Сакајте ја личноста за она што е внатре, а не надвор.