Најмногу ги сакам оние студени, зимски утра кога ќе се разбудам и знам дека не мора да одам никаде. Во дневната е мајка ми која е будна и прави кафе.

Јас чекам малку подолго, додека аромата на кафето се шири низ куќата, потоа скокам и во пижамите влегувам во кујната. Куќата е топла. Мајка ми е станата рано, уклучила греење, а кафето на масата. Таа секое утро ме поздравува со убави зборови. Ме погодува како мало дете, а срцето ми е како планета. Сфаќам колку сум среќна и богата. Сфаќам дека го имам она што многумина го немаат. Мајка.

Топол дом на кој секогаш можам да се вратам. Рацете секогаш ме чекаат со отворени раце. Сфаќам дека кога мојата душа се опушта во ладното сивило на светот, нема каде да се загрее. Таа има неисцрпен извор на љубов што секогаш чека да ја нахрани. Богата сум. Среќна сум!

– „Сè е добро додека имате мајка“ – рече пријател, кој само што остана без неа.

– Сè е добро додека имам мајка – додека сум во топла соба, на студено зимско утро и го пијам првото утринско кафе. Кафето, кое никаде во светот не е вкусно и толку добро како кај мама.