Еден ден, еден човек со голема тага во срцето се шеташе низ една шума. Размислуваше за неговиот живот и знаеше дека многу работи не се како што треба. Размислуваше за оние кои го лажеа зад неговиот грб кога имаше работа.

Размислуваше за оние кои краделе од него и кои го измамиле. Се присети на членовите од семејството кои починале. Размислуваше за неговата болест која нема лек.

Неговата душа беше исполнета со гнев и фрустрација.

Стоејќи така тој ден, барајќи одговори кои не можеше да ги најде, знаејќи дека сите го изневерија, тој клекна покрај едно големо дрво, да го бара Оној кој секогаш е тука и со солзи во очите се молеше…

“Господе, Ти имаш направено прекрасни работи за мене во овој живот. Ми кажа да направам многу работи за Тебе и јас те послушав.

Денес, ти ми кажа да простам. Тажен сум Господе, бидејќи јас не можам да простам. Не знам како. Не е фер Господе. Не ги заслужив сите овие неправди кои се направени врз мене и не треба да простам. Знам дека Твојот пат е совршен, но ова не можам да го направам, бидејќи не знам како да простам. Мојот гнев е длабок Господе, се плашам дека не те слушам, но се молам за да ме научиш на една работа која не можам да ја направам – Научи ме Како да Простувам.“

Како што клечеше таму под мирната сенка на големото дрво, тој почувствува како нешто падна на неговото рамо. Тој ги отвори неговите очи. На аголот со едното око, тој виде нешто црвено на неговата кошула. Тој не можеше да види затоа што на местото каде што беше големото дабово дрво имаше голем плоштад од дрво на земјата. Ја крена главата и виде две нозе на дрвото . Ја крена главата повеќе и солзи му надојдоа во неговите очи бидејќи тој го виде Исус како виси на крстот. Тој ги виде клинците на неговите раце и трнливата круна на неговата глава.