Сè се случи толку изненадувачки брзо, како времето да го забрза својот тек. За прв пат ја запознав сопругата пред многу години и таа средба беше прекрасна, исто како што е опишано во книгите и прикажано во филмовите.

Времето некако побавно минуваше, како светот да го успорил ритамот. Брзо ме шармираше нејзината добрина што блескаше од нејзините очи, леснотијата на нејзината насмевка и нејзината заразна смеа. Ѝ се додворував две години и на крајот се венчавме. Таа беше моја сопруга повеќе од седум години, а заедно ги одгледавме нашите деца и се грижевме за нашите две кучиња.

За жал, животот реши да ме остави без неа. Тој повеќе не е со нас, а насмевката која некогаш ми носеше утеха и радост сега предизвикува носталгија и тага. Тоа е како физичка болка во градите секој пат кога ќе помислам на неа и на тоа што сум го изгубил. Мојата сопруга го напушти овој свет пред две недели и целиот живот ми се сруши пред очи.

Лекарите ни рекоа дека тој веќе не одговара на третманите и дека не можат многу повеќе да направат. Тогаш бев обземен од ужас. Полека почнав да ја прифаќам реалноста дека ќе ја загубам сопругата. Ја погледнав и ја забележав смиреноста на нејзиното лице. Изгледаше како да знаеше дека ова ќе се случи. Таа не беше исплашена. Таа не беше лута. Таа беше само исполнета со мир.
Текстот продолжува на следната страна