Една мајка стана повод за безброј коментари на интернет за тоа колку сме го задржале човечкото во себе. Ништо лошо не се случило со жената, но кога една мисла …

Еве ја приказната за мајката:

“Се качив денес во автобус. Со децата – едното на раце, другото ме држи за јакната. Застанавме до едно седиште, стабилно стојам – со бебе во рацете. Меѓутоа, во еден момент слушам плач од четиригодишното дете – мамо ќе паднам сакам да седнам. Тоа се држеше за мене, но сепак се нишаше од движењето. Тогаш се сетив: О, Боже! Јас сум со две деца – дали некој ќе стане за ние да седнеме. … гледам – ​​не! Но, внатре како да има само споменици со беспомошни срца, потврди од камен. НИШТО нема да остане од овој народ, НИШТО! И ТАКА ТРЕБА.

И сега некој ќе каже дека никој не ми е должен … А јас ќе кажам: должни сте ми! Бидејќи јас сум родила две деца во оваа држава, бидејќи мажот ми работи тука, за да има пензија барем. Јас работам тука и сите мои роднини се тука. Бидете внимателни, сепак! Нема да кажам на никого среќен ден, бидејќи ние не се сакаме, ја нема љубовта меѓу ближните и нема да бидам лицемерниа. Се гордеам со оние кои ја сакаат својата вера и татковина, срцето ми плаче затоа и се е залудно …. директно залудно ….