Ги сакам луѓето без влакна на јазик. Оние искрените, отворените жилет-карактери. Со нив секогаш си на чисто брат. Нема да те мотаат со недоречености и двосмислености. Нема да те остаат да читаш меѓу редови. Нема да те остават да претпоставуваш што сакале да кажат. Не бе брат, кај нив се ти е џа или бу. Без разлика дали ти се роднини или другари, ако си го**о, ќе ти го сплескаат тоа у фаца без око да им трепне. Баш им е гајле дали ќе те боли. А што, ако си направил некое ср**е, да те убедуваат дека тоа е парфем? Нема да чуеш тоа од нив. Има да те истресат од кондури и да те излупаат со зборови така што ќе ти свират ушите со денови. Да, посебно ако те сакаат. Баш затоа што те сакаат. Ќе те излупаат, да, ќе те боли, да… ама никогаш нема да те остават на цедило. Ќе засукаат ракави и ќе ти помогнат да си го зачистиш ср**ето што си го направил, дека покрај себе сакаат да те видат исправен, чист и достоинствен. Не бегај од овие луѓе, па колку и да те делкаат нивните зборови. Цени ги. Пази ги. Дека тие се можеби единствените кои се уште ја гледаат величенственоста во тебе.

Автор: Драган Таневски