Еден ден еден мудрецот го однел својот ученик во парк, лоциран во подножјето на шумовит рид. Во паркот имало лавиринт со високи и мазни ѕидови, кои се осветлувале од сончевите зраци. Учителот го придружувал ученикот до влезот и побарал од него да го најде излезот. Тој лазел во лавиринтот дење и ноќе, но неговите напори биле залудни. Тој се наоѓал во ќор-сокак. Тој очајно се обидувал да најде излез. На крај, од исцрпеност, седнал и заспал. Кога ги отворил очите, го видел учителот пред него.

“Следи ме”, му рекол тој. Излегувајќи од лавиринтот и без вртење, наставникот одел низ шумата. Кога стигнале до највисокото место на ридот, тој му укажал на својот ученик: “Гледај! Од каде што биле, се гледал целиот лавиринт.

“Гледајќи од тука, може да се најде излезот од лавиринтот?” – прашал мудрецот.

“Да, и тоа лесно”, рекол ученикот. “Треба само да го гледам некое време.”

“Океј, најди го тогаш и добро запомни го”, рекол мудрецот. Потоа се вратиле низ шумата. Ученикот повторно влегол во лавиринтот, но овој пат го нашол излезот многу брзо, без да се загуби ниту еднаш.

– Лекцијата, кој штотуку ја добил била меѓу најважните тајни од уметноста на животот – рекол мудрецот, кој го пречекал на излезот.

– Колку повеќе се оддалечуваш од одредена ситуација и отвисоко ја погледнеш, толку јасно и целосно ќе ја видиш. Толку многу побрзо и полесно можете да го пронајдете излезот од него.

Приказната е дел од колекцијата “СЕКОГАШ ПОСТОИ НАДЕЖ. 150 НАГРАДИ ЗА УМЕТНОСТА НА ЖИВОТОТ,”