Продавачот на весници Рафит Хасани никогаш нема да ја заборави средбата со Тоше Проески кога продавал Дневник на Бул. Партизански одреди.

“Многу врнеше, на семафорите застана еден автомобил и јас приметив дека е Тоше Проески. Ме праша колку ми е заработката за една вечер, а јас му одговорив дека е околу 150 денари. Извади од џебот 500 денари, ми ги даде и ми рече – ТЕ МОЛАМ ОДИ ВЕЧЕРВА ДОМА НЕМОЖАМ ДА ТЕ ГЛЕДАМ КАКО КИСНЕШ, од тогаш често проаѓаше и ми носеше чај во термос” – се сеќава Хасани!
Моите родители, мајка ми и татко ми, тие ми ја вкоренија хуманоста“, често изјавуваше Тоше, кој никогаш не ги заборави своите корења. Велеше „блажена е душата што дава“, а неговата хуманост беше чиста како солза, немаше скриени цели, намери…

Тоше не сакаше публицитет, не сакаше да се фотографира во моментите кога помагаше некому, па токму тоа е и причината зошто јавноста не знае за најголемиот дел од добрите и хумани дела што ги направил тој. По неговата смрт секој ден слушаме понекоја нова приказна од луѓе на кои Тоше им помогнал. Ова е една од таквите приказни која ќе се раскажува уште долго.

Извор: скопјеинфо