Го пренесуваме во целост:
Имам 65 години и живеам сама. Две деца, син и ќерка го имаат животот далеку од овде, ги имаат своите деца и нивните проблеми.

Не им се јавувам, чекам да се сетат на мене, а тоа ретко се случува. Оваа година заборавија да ми го честитаат и мојот роденден. Не е важно, не ги обв инив.
Знам како се, и бев фрустрирана на нивната возраст. Се искинав премногу грижејќи се како да ги подигнам и да направам се што е потребно.

Мило ми е што успеав да ги едуцирам и да направам добри луѓе од нив, но жал ми е што бев толкава жртва за нив. За што?
Да бидам сама сега и да седам цел ден во четири sида чекајќи да ми заѕвони телефонот, така што барем некој ќе каже „среќен роденден“, а јас се чувствувам толку чешано и напуштено како куче?

Па нека … Ви благодарам. Можам да направам се сама. Секогаш ќе најдам хоби за себе и ќе ја задржам позитивната страна на моите мисли.

И Бог нека ти е на помош. Ќе се молам животот да не ти ја даде судбината што ме снајде.

Текстот продолжува на следната страна