Откако се омажив, еден ден татко ми ме најде како плачам. Тој виде дека се претворив во личност каква тој никогаш не претпоставуваше дека би можела да станам. Не можеше да поверува дека сега не сум само неговата мала ќеркичка, дека сега до мене има еден себичен човек кој е заслужен за мојата лоша состојба. Човек кој не знае да сака и да почитува.

Секоја моја солза го бодеше право во срце. Искрено ми кажа:

„Те пораснав, те одгледав како мала капка на дланка, те чував како бисер. За што? За сега друг да се кити со твојата добрина, а твојата душа да се полни со тага. За да плачеш за некого? За некој што не знае колку навистина вредиш? Кој и да е, не можам да дозволам да те гледам несреќна покрај него.

Продолжува на следната страна