Автор: Драган Таневски

И шепна нешто на уво.

Она само одмавна со глава:

– кажи на глас

– пред пун автобус?

– па што? Цвикаш?

– шо ма цвикам? Еве ќе кажам на глас – те сакам будалетинке моја…

– тоа ти е тебе на глас? – и се обрати на една госпоѓа што седеше до неа – вие слушнавте нешто?

– не – одговори итро таа

– глеаш? Шо си таков лигуш, кажи ако кажуваш.

– сега ќе видиш – викна посилно – те сакам будалетинке моја

– пфф… слабо ти е ова гласново. Еве чичконо позади не слушна. – Викна во правец на еден чичко зачитан во новина – чичко, еј ти со новината… слушна ли ти нешто?

– мене ми збориш девојче? – покажа со прстот на себе чичкото

– да, да, слушна ли што ми рече дечково?

– нека каже погласно, не слушнав

– глеаш, смотан еден? Кажи да те случне чичето

– носи апаратче, и не му е уклучено…

– не се вади со мене, немам јас никакво апаратче, туку кажи да чуеме што имаш – одговори ѓаволесто чичето, сфаќајќи ја играта.