Томас Вилер, извршен директор на осигурителната компанија во Масачусетс, и неговата сопруга патувале со автомобил на меѓудржавен автопат, кога тој забележал дека бензинот им завршува. Кога застанал на бензиската станица на која имало колона со автомобили тој рекол на осамениот вработен да го наполни резервоарот и да го смени маслото. Потоа тргнал внатре кон продавницата.

Како се враќал кон колата, забележал дека неговата сопруга и бензиските пумпи воделе смешен разговор. И двајцата молчеле додека Вилер ја плаќал сметката.

– Убаво беше да поразговараме.

Додека се оддалечувале од бензинската пумпа, Вилер ја прашал жена си дали бензиските пумпи и се познати. Таа со задоволство признала. Учеа во една гимназија и одеа со мене една година.

– Боже мој, имаш среќа дека сум се појавил јас – се изперчил Вилер. – Ако се омажеше за пумпата, требаше да бидеш жена на пумпа наместо сопруга на извршниот директор.

– Драги мој, ако се омажив за пумпата, требаше да биде извршен директор, а ти бензиските пумпи – одговорила жена му.