Автор: Милена Лунеска
ЉУБОВ
Безброј пати бегав од тебе и од љубовта твоја искрена!
Се плашев од убавината, од чистината…
премногу бев валкана за белината!
Како крадец бегав од прегратките,
од топлината… студ и мраз имав во градите,
се навикнав да ги пластам сантите!
Сонцето што ме стопли и пламенот во очите…
мислев, свети за другите!
Ех, ти жеден за љубов,
среде пустина во мене пронајде оаза,
бунар со чиста вода!
А јас, вешт трговец со солзите, само тебе, без пари,
со капки те напив…
голтките, одамна на други ги наплатувам!
Уморена од лагите и тагите,
себичен ловец на самотија,
скитник во соновите,
лесно ти ги препознав зборовите,
па, наивно и искрено,
трагите ги покажав…
посакав, во срцето твое да завршат!
Избркај ги сенките од минатото
и на домот, дај му ново име!
Ти, закопчај ја со душата љубовта наша,
како скапоцено одело!
Јас, во бело ќе ја облечам среќата!
Отворија вратата,
свеќано да го пречекаме-
ЖИВОТОТ!