Ако сакате да го спасите бракот, мора да го прочитате ова:

„Ја донесов оваа одлука до последно. Но сепак денот дојде. Штом мојот сопруг Бил излезе од работа, јас го собрав багажот, го земав двегодишниот заеднички син под мишка и го напуштивме семејниот дом. Отидовме кај моите родители. Мајка ми не пречека и ми вети дека заедно со татко ми, дека нема да не остават и ќе ни помагаат во сè.

Но, до овој момент, во кој ти конечно ќе се разделиш со својот сопруг, те молам да ми исполниш една моја желба” – рече мама. Тогаш стави пред мене лист хартија, повлече во средината една вертикална црта од врвот до дното. Ме замоли во првиот импровизиран запис да ги напишам работите кај Бил кои ме вознемируваат до таква мера, што едноставно повеќе е невозможно да се живее со него. Во втората колона требаше да ги напишам позитивните квалитети. Знаев дека втората листа ќе биде многу пократка.

Во општи црти знаев што ќе напишам во првата колона:

Постојано ги расфрла работите насекаде.
Никогаш не кажува каде ќе оди.
Кога ќе седнеме на масата издава бучни звуци и понекогаш се држи непристојно.
Никогаш не ми подарува убави подароци.
Тој е несериозен и доста скржав.
Не ми помага со домашните работи.
Вечно молчи и не комуницира со мене.

Оваа листа стана долга и местото на листови заврши. Веќе имав доказ дека ниту една жена на светот не би останала со такво чудовиште под еден покрив.

Потоа во другата колона требаше да опишам позитивни квалитети, моите реакции кои произлегуваат при манифестација на секој од неговите недостатоци. За секоја точка од левата страна – што точно сум направила јас како одговор на неговото однесување. Ова се покажа потешко отколку мислев. Воопшто не очекував да стане збор и за мене. Но знаев дека мајка ми нема да ме остави на мира додека не го исполнам и овој дел од задачата. Па почнав да пишувам.

Што правев јас како одговор на иритација?

Се приспособував.
Бев бесрамна и плачев.
Ми беше срам да бидам до него.
Посакував да сум се омажила за некој друг.
Сметав дека заслужувам повеќе.
Општо земено, тој не беше достоен за мене.

И оваа листа стана бесконечна. Тогаш мајка ми го зеде листот и го издупчи на две по вертикална линија. Потоа го фрли во корпата за отпадоци и ми рече:

“Земи ја оваа листа, оди кај вас и помисли на него денес. Детето нека остане кај нас. Потоа дојди и ако цврсто си решила да го напуштиш, ние со татко ти ќе те поддржиме безусловно “.

Се вратив дома и го погледнав парчето хартија. Без првиот дел со недостатоците на Бил, “мојата” листа изгледаше страшно. Сфатив колку глупаво сум постапувала цело ова време. Потоа се замислив за квалитетите кои ме задеваа кај мажот ми. Сфатив дека на крајот немало ништо толку страшно, повреди и непростливост.

Се вратив во домот кај моите родители. Неверојатно! Колку поинаква беше мојата реакција кон истата ситуација. Чувствував мир и благодарност. Пред пет години ветив пред олтарот дека ќе бидам со мажот во богатство и во сиромаштија, во болест и во здравје … “додека смртта не не раздели”.

Би сакала да кажам дека Бил е променет. Но не, тој не се промени. Тој продолжуваше да ги прави работите кои ме задеваа. Но, јас го сменив ставот кон неговите постапки. И до ден денешен сум благодарна на мајка ми, која го спаси бракот со овој мудар совет.

Кога сопругот Бил ми наполни 49 години, му дијагностицираа “Алцхајмерова болест”. Тој мораше да ја напушти работата на професор. Јас се грижев за својот сакан човек. И кога синот не праша: “Мамо, што ќе правиме кога тате веќе нема да не познава? “, јас одговорив:” Ние ќе го запаметиме како омилен наш татко и маж, ќе се сеќаваме на сè, на она што не научил. Ќе се сеќаваме како не сакаше” – одговори насолзено мајката.