Романтичните врски се полни со емоции. Често овие емоции позитивни и му даваат задоволство и значење на вашиот живот. Но, не е секогаш се така розово.

На пример, кога последен пат сте биле лути со некој близок? Зошто бевте лути? Често ја префрламе одговорноста за нашата сопствена лутина врз другиот. Можеби не ја нахранил мачката. Не се јавил во времето кога рекол дека ќе го стори тоа. Можеби го заборавил роденденот.

И покрај потенцијалната позитивна улога (таа може да ги мотивира, да ги заштити или да им помогне на луѓето да се изборат за себе), лутината често се смета како токсична реакција на проблеми во односите , мака или непријатна динамика. Навистина, во романтичните врски, луѓето кои се чувствуваат отфрлени, изневерени или повредени на било кој начин често реагираат со лутина (Бас, 1989).

Но, колку е навистина лутината реален одговор на конкретна ситуација?

Неодамнешните истражувања покажуваат дека лутината е потенцијално втемелена во нашата личност и тие корени влијаат реакциите во одредена ситуација. Во својата анализа Нисенбаум и Лопез (2015) се насочуваат кон стиловите на врзување и нивното влијание на нашата и лутината на партнерите.

Стиловите на врзување ни кажуваат како лицата најчесто ги доживуваат односите. Уште во раното детство, социјални интеракции помагаат да се воспостават модели на очекувања и верувања во односите со релациона доверба и сигурност. Некои луѓе-оние со сигурен стил на врзување лесно им веруваат на другите, имаат сигурно чувство за сопствената самопочит и се чувствуваат безбедно во нивните односи. Други, пак, се категоризирани како несигурни во своите односи. Тие може да се чувствуваат вознемирени во блиски односи, се сомневаат во својата вредност и се плашат да не бидат напуштени. Третата опција е избегнувачки стил на врзување, како резултат на длабока недоверба во другите и длабока потреба за независност.